Η Σκήτη της Αγίας Άννας της Ι. Μονής Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Όρους (14ος αιώνας μέχρι σήμερα) .

Σκήτη.

Ο όρος «σκήτη» ανάγεται στις απαρχές του χριστιανικού μοναχισμού της Ανατολής και προέρχεται από το τοπωνύμιο Σκήτις ή Σκίτις της Αιγύπτου. Θεωρείται  ότι πρώτη Σκήτη, στην ιστορία του ορθόδοξου μοναχισμού, υπήρξε  η μοναστική  κοινότητα στο WADI NATRUN της Αιγύπτου, η περίφημη «Σκήτη της Νιτρίας». Εκεί, στην έρημο της Νιτρίας, είχε συγκεντρωθεί ένα πλήθος ασκητών γύρω από τον όσιο Αμούν, τον όσιο Μακάριο τον πρεσβύτερο και τον όσιο Μακάριο τον νεώτερο, δημιουργώντας τις πρώτες λαύρες. Η σπουδαιότερη απ’ αυτές ήταν η ονομαζόμενη Σκήτη, νοτιοδυτικά της Αλεξάνδρειας, απ’ όπου πήραν το όνομά τους και οι νεώτερες σκήτες.

Πλέον, Σκήτη, σημαίνει μικρός συνοικισμός αποτελούμενος από έναν αριθμό Καλυβών. Κατά τον Αγιορείτικο τύπο, Καλύβη, είναι ένα οίκημα, με ναό ή χωρίς  ναό, με δωμάτια και λοιπούς απαιτούμενους χώρους, όπου εγκαταβιώνει μικρός αριθμός μοναχών.  Το σύνολο των καλυβών αποτελεί τη Σκήτη, η οποία ανήκει στην κυρίαρχη μονή και αποτελεί εξάρτημα της. Οι Σκήτες έχουν δική τους  οργάνωση και δικό τους κανονισμό. Στις αθωνικές πηγές, ο όρος «σκήτη» απαντάται από τον 14ο και τον 15^ο αιώνα. Στο χρυσόβουλο του αυτοκράτορα Ανδρόνικου Β΄ εξισώνονται οι «σκήτες» και τα «μονύδρια», ενώ στο Τυπικό του αυτοκράτορα Μανουήλ του Β΄(1406) οριζόταν και τα δοσίματα που όφειλαν να στέλνουν τα κελιά των αγιορείτικων σκητών στον Πρώτο. 

               

Η θέση της Σκήτης της Αγίας Άννας.